επώμοτος

ἐπώμοτος, -ον (Α)

1. αυτός που βεβαιώνει κάτι με όρκο («οὐκ ἐπώμοτος λέγων δάκαρτ’ ἔφασκες Ἡρακλεῑ ταύτην ἄγειν;», Σοφ.)

2. μάρτυρας τών όρκων, όρκιος («Ζῆν’ ἔχων ἐπώμοτον» — έχοντας τον Δία ως μάρτυρα τού όρκου μου, Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + -* ομοτος (< όμνυμι. Το ω λόγω τού νόμου της «εκτάσεως εν συνθέσει»].